El Canto del Loco - Forum Polska

Na polskich stronach ciężko znaleźć coś o ECDL. Ja pół roku temu robiłam projekt na lekcję muzyki o naszym ukochanym zespole i całość opracowałam na podstawie hiszpańskiej wikipedii. Chcę się z Wami tym podzielić, oceńcie proszę, czy wszystko jest poprawne (pod względem gramatycznym i autentyczności faktów), bo mój hiszpański zniewalający nie jest. Mam nadzieję, ze Wam się spodoba i dostarczy parę informacji dotychczas niedoczytanych Wrzucam słowo w słowo tak, jak oddawałam nauczycielce do oddania

Czym jest El Canto del Loco, i jak to wszystko się zaczęło?

El Canto del Loco jest hiszpańskim zespołem grającym muzykę pop, pop rock, power pop oraz rock. Grupa jest bardzo znana w Hiszpanii oraz w hiszpańskojęzycznych krajach Ameryki Południowej, jednak w Europie jest dość anonimowa. Zespół został nagrodzony tytułem najlepszego hiszpańskiego wykonawcy muzycznego. Ale zacznijmy od początku.

Zespół pochodzi z Madrytu, a jego początki datuje się na 1994 rok, kiedy to Dani Martin, obecny wokalista i lider El Canto del Loco, w szkole poznał Ivana Gancheguiego, który grał na gitarze. Chłopcy odkryli, że mają bardzo podobne gusta muzyczne i zdecydowali założyć zespół. Nazwa zespołu została zainspirowana piosenką ulubionej grupy Daniego i Ivana, Radio Futura (piosenka nosiła tytuł El canto del gallo) Początkowo razem z nimi występowali basista, drugi gitarzysta oraz perkusistka. Jednak krótko po stworzeniu zespołu z grupy wyłamał się drugi gitarzysta i jego miejsce dzień przed jednym z koncertów zajął David Otero, kuzyn Daniego. Niedługo po tym odeszli także perkusistka i basista. Ich miejsca zajęli kolejno Jandro Velazquez, będący synem przyjaciół rodziców Daniego, oraz Chema Ruiz, z którym studiował David. W takim składzie zespół zaczynał swoje próby w hali fabrycznej w Algete, 30 kilometrów od Madrytu. Pierwszymi krytykami grupy byli ich przyjaciele.
Po roku wspólnej gry zespół nagrał pierwsze demo i rozesłał go do wielu wytwórni płytowych. Jednak Dani któregoś razu spotkał Pedro del Morala, producenta muzycznego, który dał im szansę. Odsłuchał dema i odesłał ich do wytwórni Ariola (obecnie Sony BMG). Brzmienie grupy spodobało się w wytwórni, więc El Canto del Loco otrzymało możliwość zagrania koncertu z innymi młodymi zespołami. Po występie jedna z grup miała zostać wybrana aby kontynuować współpracę, i był to właśnie zespół Daniego. W 2000 roku, wraz z pomocą Aleja Stivela, byłego piosenkarza grupy Tequila, który pełnił funkcję producenta, El Canto del Loco nagrało swój pierwszy album noszący tytuł El Canto del Loco.
Wraz z przybyciem nowego producenta, Nigela Walkera, El Canto del Loco nieco zmieniło swój styl. Druga płyta, A contracorriente, wydana w 2002 roku, zawierała już zdecydowanie dojrzalszą muzykę. W tym samym roku grupa otrzymała pierwszą poważną nominację do nagrody – do tytułu „najlepszego wykonawcy hiszpańskiego”, który przyznawano na gali MTV Europe Music Awards. Ostatecznie nagrodę otrzymał zespół Amaral.
Na początku 2003 roku zespół opuścił Ivan Guanchegui. Reszta grupy zdecydowała się zrobić sobie wakacje, jednak Dani i David nie wytrzymali nawet paru dni bez muzyki i wraz z Jandro i Chemą nagrali piosenki, które skomponowali podczas kilku wolnych dni. Jednak musieli poczekać parę miesięcy z wydaniem trzeciego albumu, gdyż Nigel Walker był pochłonięty współpracą z innymi zespołami. W końcu w maju 2003 roku do sprzedaży trafił album Estados de Animo. El Canto del Loco przestało ograniczać się do prób, koncertów i nagrywania nowych piosenek: w sierpniu tego samego roku jedna z piosenek zespołu, Pasión z płyty El Canto del Loco, trafiła do filmu La fiesta. Oprócz tego wraz z innymi hiszpańskojęzycznymi wykonawcami grupa nagrała piosenkę Latido urbano, która znalazła się na singlu. Zyski z tej płyty trafiły na konto hiszpańskiego stowarzyszenia walczącego z rakiem, które następnie przekazało pieniądze dziecięcym szpitalom onkologicznym. El Canto del Loco nagrało także piosenkę z pomysłodawcą tego projektu, Tonym Aguilarem, prezenterem radia Los 40 Principales, która nosiła tytuł Casi un Universo. Pod koniec 2003 roku zespół znowu otrzymał nominację do MTV Europe Music Awards i tym razem ją otrzymał. W 2004 grupa nagrała nową piosenkę do czołówki popularnego hiszpańskiego serialu 7 vidas, a latem tego roku postanowiła oddać hołd zespołowi, który zainspirował ich do rozpoczęcia twórczości. El Canto del Loco nagrało z innymi hiszpańskimi wykonawcami płytę, Arde la calle, na której umieścili jedną z piosenek słynnego zespołu – Escuela de calor.
W marcu 2005 grupa udała się na wyspę Phi-Phi w Tajlandii, gdzie jej członkowie zobaczyli skutki tsunami z 2004 roku. David był bardzo wstrząśnięty tym, co zobaczył i postanowił pomóc ofiarom katastrofy. Wstąpił do projektu, który nazywał się Kuarkx. Wraz ze swoim kuzynem nagrał piosenkę Despiertame (Obudź mnie), która opowiada o tej tragedii, i umieścił ją w Internecie, skąd można było ją ściągać za opłatą 1,15 euro. Cały zysk trafił do Tajlandii. Podczas nagrywania czwartej płyty, która nazywała się Zapatillas  i trafiła na rynek w 2005 roku, grupa zdecydowała się umieścić na niej tę piosenkę. Również część dochodu z płyty została wysłana, aby pomóc Tajlandczykom. W 2005 ukazała się pierwsza płyta skierowana do ludzi spoza Hiszpanii, 12 estados de animo. Można było ją nabyć w Stanach Zjednoczonych oraz Ameryce Łacińskiej. W tym samym roku grupa została po raz trzeci z rzędu nominowana do nagrody MTV Europe Music Awards i po raz drugi ją wygrała.
    W lipcu 2006, podczas trasy koncertowej z zaprzyjaźnionym zespołem Hombres G, El Canto del Loco opublikowało płytę DVD Pequenos grandes directos, na której znajdowało się nagranie z trzech koncertów: w Madrycie, Barcelonie i Saragossie. Po zakończeniu tournee i po nagraniu filmu Yo soy la Juani, w którym gra Dani Martin, w mediach pojawiła się plotka o rozpadzie zespołu, jednak jego członkowie ją zdementowali i rozpoczęli wakacje, po których zapowiedzieli początek pracy nad nową płytą.
Pod koniec 2007 rozpoczęła się praca nad nowym albumem, Personas, który ukazał się w kwietniu 2008 roku. Trasa promująca tę płytę skończyła się pod koniec 2009 roku, a El Canto del Loco wyjechało na nią z Lucasem Masciano, wokalistą argentyńskim, oraz grupą Sin Rumbo, którą chciano wypromować. Ich występy rozpoczynały koncerty ECDL.
W czerwcu 2008 z powodów osobistych grupę opuścił perkusista, Jandro Velazquez. Jego miejsce zajął Carlos Gamon, który wcześniej współpracował między innymi z inną znaną hiszpańską grupą, Amaral.
Pod koniec 2008 roku ukazała się reedycja płyty Personas, nosząca tytuł De personas a personas. W listopadzie 2009 ukazały się dwa najnowsze krążki zespołu: Por mi y por todos mis companeros, zawierający nowe wersje przebojów hiszpańskich, oraz La Radio Colifata presenta El Canto del Loco, na którym El Canto del Loco po raz drugi, w nowy sposób, nagrało swoje najsłynniejsze piosenki.


Voila.